چفیه ، دیگر کوچه هامان پاک نیست

رنگ و روی کوچه های ما یکی است

کوچه های بی شهید و با شهــــــید

خالی از رنگ و صفا و هر امیـــــــــــد

بی شهیدان در غمستان مرده انــــد

با شهیدان چفیه را آزرده انـــــــــــــد

شهر ما خالی شـــــــــــده از راز دل

کوچه ها خشکیده از پــــــــــرواز دل

ما نداریم چفیه ایمـــــــــــــــان و دل

منطق آزادی و عرفـــــــــــــــــان دل

غافل از دوران جاویدان شدیـــــــــم

واله و سرمست نا اهلان شدیـــــم

چفیه هامان را به یغما بـــــــرده اند

معرفت را از دل ما برده انــــــــــــــد

چفیه ها در جبهه ها جا مانده انـــد

چفیه ها آن گوشه تنها مانده انــــد

 

با تشکر از دوستان خوبم .

نکته : دوستان برای استفاده بیشتر ، از کلمه کلید چفیه استفاده کنید .

عجیب است انسان نه میتواند برای تولدش شادی کند و نه برای مرگش عزا بگیرد .

سخن مهر آمیز و دلگرم کننده می تواند از فانوس کوچک ، ستاره بسازد .

اگر روزگاری شان و مقامت پایین آمد نا امید نشو ، زیرا آفتاب هر روز هنگام غروب پایین می رود تا بامداد دیگر بالا آید .

با تشکر از دوستان گلم و این گل ها تقدیمتان باد .

« مورموری شهری است کوچک از توابع شهرستان "آبدانان" استان ایلام... زبان مردم مورموری لُری است و ساکنان آن از طایفه ی دیناروند هستند... » "مورموری" در حالی لرزید که چند شب گذشته مجله خبری اخبار ساعت 19 گزارشی از روند رضایت بخش بازسازی مناطق زلزله زده ی آذربایجان(اهر-هریس-ورزقان) اوضاع در آذربایجان آرام آرام گزارش می شد...مجله ی خبری در صدد بود تا اخبار رسانه های ضد انقلاب را (که گفته بودند عده ای از روستاییان زلزله زده آذربایجان در کانکس زندگی می کنند) تکذیب کند ، به همین خاطر لبخند رضایت مردم آذربایجان توام با گویش شیرین و دلنواز آذری چندین بار جلوی لنز دوربین آمد و با نشان دادن حیوانات درون کانکس این واقعیت را نمایش داد که آذری ها عد از بازسازی روستاها ، از کانکس به عنوان کلبه ی مرغ و خروس استفاده می کنند... همه از بازسازی های انجام شده راضی بودند و در یک کلام زندگی جریان داشت... اما این همه ی ماجرا نیست... روی دیگر سکّه ، مناطق زلزله خیز دیگری مثل شهرستان های کاکی و دشتی(بوشهر) ، دورود و بروجرد(لرستان) و مورموری(ایلام) است که در نهایت محرومیّت پس از وقوع زلزله با مشکلاتی به مراتب بدتر از اصل زلزله دست و پنجه نرم می کنند... این که این مشکلات چیست و راه حل آن کدام است ، مد نظرم نیست بلکه دغدغه ی من این است که چرا در کشوری که مردم مسلمان تحت حکومت دولت مسلمان زندگی می کنند ، چرا باید تفاوت در خدمت رسانی اینقدر فاحش باشد؟ نه ...نه...اصلاً منظور من این نیست که دولت نباید زیادی به برادران آذری زبانمان خدمات دهی کند ، چون وظیفه ی نظام اسلامی است که اسباب معیشت و امنیت مردم را تامین کند ، اما حرف من این است چرا برای مناطق زلزله خیز و محروم سایر نقاط کشور چنین خدماتی را انجام نمی دهد؟ مگر کودک اهل ورزقان با کودک اهل مورموری فرقی دارد؟ مگر محروم با محروم تفاوت دارد؟ مگر فاصله ی دورود و بروجرد و آبدانان تا پایتخت چقدر است که مسئولین دولتی برای تسلّای دل مردم این مناطق قدم رنجه نفرمودند ، اما هر وزیر چند بار از مناطق زلزله زده ی آذربایجان دیدار کرد؟؟ آیا تبلیغات سیاسی رسانه های ضد انقلاب ملاک می شود که به یک استان به خاطر سیاسی بودنش خدمات بیشتری ارائه شود و استان دیگر به خاطر قومیّت بی حاشیه اش و تهدید نبودن برای نظام همیشه در فقر و بیکاری و بدبختی به سر ببرد؟ آیا مسئولان نمی دانند و نمی بینند؟ آیا نخوانده اند تاریخ امامی را که با نهایت دقّت در تقسیم بیت المال میان ضعیف و قوی و عرب و موالی و عالم و عارف و جاهد فرقی نمی گذاشت؟؟ آیا دردهای مردم لـــُر از دردهای دیگر اقوام کم درد تر است؟؟ ای کاش ما هم آذربایجان جنوبی بودیم تا روزی چند بار شاهد حضور وزرا و مدیران و روسا می بودیم... اما حیف... مورموری ، بسوز و بساز که تا بوده در حق ما ، همین بوده...

 

جنب و جوش مردم برای خرید عید:

 

 

و خود نمایی زمستان در آخرین روزهای فصل زاگرس را سفید پوش کرد...

عیدتو مارک اینشالا... سالی خو و خوش و خرم داشته بایت...

اینشالا خوشی زِ آسمو ورتو بَوارَ

غم و غصه بارِشِ وِردارَ بَرَ

 

چِشاتو و جَمالِ باهار روشن...

 

عیدتو مارک با....

 

 

 

اَفتوءَ  خرج لئیم کِردَن

(برای کار ناچیزی زحمت زیاد کشیدن)

موقَ خوءینَ کُلُفتَ   بَلید عَمَّ بَخُفتَ

موقَ گِرگَ اُ  زاری  بَرید عَمَّنِ بیارید

(زحمت را به دوش یکی انداختن و مزد را به دیگری دادن)

چوپو و ِ چوش

عروس و ِجاهازش

سازِنَ و ِ سازش

سُفرَ و ِ پیازش

(هرچیزی ارزشش با چیز دیگه ای شناخته میشه...)

خَرِ وا پالو مُخُرَ    دَرِ وا دالو...

(یعنی طرف خیلی آدم لاشخور و شکمباره ایه)

کور که بیکار مِمونَ مِرژِنگ مِکِنَ

(یعنی آدم از بیکاری ، کار دست خودش میده...کار بیهوده و بلکه مضر میکنه)

داسیلَ دَسَّ خوئِشِ نِمِزِنَ

(معادل همون چاقو دسته خودشو نمیبره فارسیه...)

ایما اَ ناعلاجی

و ِ خَر موئیم خانِم باجی...

(یعنی از ناعلاجی باید قدر نعمتی رو که داریم بدونیم...)

گیا(ه)  سر ریشه خوئش سوز مُکُنَ

(یعنی هر کسی به اصالتی که داره پایبنده...)

از ضرب المثل های بروجردی لذّت ببرید

اینا همه شاهکارهای مادربزرگم ننه قزیه...

انشاالله باز هم براتون مینویسم...

موفق باشید

به افتخار بروجرد عزیزم هورااااااااااااااااااااااااااااااا

 

 

همچنین بروجرد فاصله زیادی با استان زر خیز خوزستان نداشته و همواره این شهر در مسیر شاهراه ارتباطی شمال به جنوب شرق به غرب است حتی در صورت ایجاد آزادراه بروجرد به تبریز فاصله بروجرد به تبریز تقریبا برابر می شود با فاصله تهران تا تبریز که این مهم نشان از این دارد خدمات دهی به شمال غرب کشور را مخدمش نمی کند.

 

 

با عرض تبريك و تهنيت به مناسبت فرارسيدن ماه مبارك رمضان

 

 

در مورد ماه رمضان در بروجرد دو عقيده رايج وجود دارد كه گرچه در گذر زمان دل به كهنگي

سپرده ند امّا همچنان در ميان مادر بزرگ ها و پدربزرگ ها بها دارند...

اوّل نامگذاري روز آخر ماه شعبان و شب اوّل رمضان به " كُلُخِنازو"  " Kolokh _ e _ nazoo "

است که شاید ه این دلیل بوده است که مردم در این شب برای بیدار کردن یکدیگر در وعده ی

سحری اقدام به پرتاب کردن کلوخ های کوچک به حیاط خانه ی یکدیگر میکرده اند.

و عقیده ی دیگری که مردم بروجرد نسبت به ماه مبارک رمضا داشته اند این بوده که گندم بهشت -

اجازه بدهید با لهجه ی خودمان بنویسم :

مِلاكَ گَنِمِ بِهِشتِ روز سوُّم مَلَن دِ مينِ دِلِ مَردِم اُ سه روز مُنَ و ِ عيدِ روزَ دِرميارَنِش...

بله !

عقيده به اين كه ملائكه گندم بهشت را روز سوم رمضان در دل مردم مي گذارند و

سه روز به عيد فطر مانده آن را دوباره در مي آورند...

انشاالله در طول روزهاي اينده با ضرب المثل ها و مطالب جديدتر ميام خدمتتون.

 

روزَ ياتو قَوول ... دِلِتو شاد ... لُوياتو پُر زِ خِنَّ...

 

 

دوس مِنِ یاد کُنَ وا گِردِکونِ پیکی

یعنی حتی با ناچیز ترین هدیه ها هم میشود

یکدیگر را خوشحال کرد...

تو  اَ  اَلان شیتِتِ بَــز ِ

(از الان سوتتو بزن)

برای تعهد دادن و ضمانت دادن به کسی

که قرار است کاری برایش انجام دهیم گفته می شود.

قضیه از این قرار است که شخصی میخواست به سفر مکّه برود

هر کس برای خداحافظی می آمد درخواست سوغاتی یا کالایی

را می داد ، بدون آنکه پولی بدهد.

مرد فقیری هم آمد و چند قران پول به طرف داد و گفت برای

من هم یک سوت بلبلی بیار ، چون پولش را داده بود ،

شخص مسافر با اطمینان گفت : تو اَ  اَلان شیتِتِ بَزِ

شو روزتو و خیر...

خجالت می کشم وقتی که سایت فرمانداری ویژه!!! شهرم ، ماه هاست خوابیده...

لطفاً بالایش بنویسید : "پایگاه اطلاع رسانی اصحاب کهف"

برای فرمانداری ویژه یک شهرستان زشته...