هفت سین ( زلال نو روز )

سیب و سنجد را بیار 

نرم نرمک می رسد عـطـر ِ بـهـار 

یاس و نسرین و شقایق , جمله رقصان گشته اند 

بـا وزش هـای نـسـیـمی خوش ,  شـود هـر آشـیـانـی نـونـوار 

هـفـت سـیـنـی پـهـن گـشـت امـا کـسـی آگـه نـبـود از مـاهـی ِ بیچاره روز 

او بـه آرامـی نـشـسـتـه کـنـج ِ تُـنـگـش , بـیـخـبـر از عـیـد ِ نـوروز اسـت دائـم بیقرار 

در خـیـالـش روی امـواجـی زلال و بـیـکـران , این سو وَ آن سو می پرد 

در کـنـار ِ مـاسـه هـای ِ نـرم ِ سـاحـل ,  شـادمان در انتظار 

می رود هـمـراه ِ مـعـشـوقـش بـه دریـاهـای دور 

دسـت ِ خـود را می گذارد دست ِ یار 

هـر دو بـر موجی سوار 

*

روزگــــــــــاری آب بـود 

غـصـه اش در قـعـر ِ دریـا خـواب بـود 

آسـمـان بـود و هـوایـی پـاک ,  بـی گـــرد و غـبـار 

هـر شـبـانـگه وعـده ی دیـدار ِ او بـا هـمـدمـش ,  مـهـتـاب بـود 

راه ِ دور و موی بور و حور و نور ,  سور و شور و جمع ِ جور افسوس تور 

آخـریـن دیـدارشـان در لا به  لای دام ِ صـیـادی ســتــمــگـر ,  عـمـق ِ یـک گـرداب بـود 

آسـمـان آن شـب بـرای هـر دو مـاهـی ,  تـا سحرگه گریه کرد امـا چـه سود 

تُــنــگ ِ هـر یـک بـهـر ِ زیـبـایـی ِ مــنــزل هـا ,  مثال ِ قاب بـود 

نــاگــه از یــادش بــرون مــی آیــد و گــویــد دریــغ 

آن زمــان افــســانــه ای نـایـاب بـود 

روزگـــــــــاری نـاب بـود 

*

ســکــه و ســبــزه نـهـاد 

بـر سـر ِ سـفـره اش آن صـیـاد ِ شـاد 

کــوچــه و بــازار خــلــوت ,  کــل ِ مــردم مــنــتــظــر 

رنـگ ِ روی ِ حـاج فـیـروزی عـیـان شـد ,  مـشـکـی اش را بـرده بـاد 

یــا مــقــلــب الــقــلــوب آهـسـتـه بـر مـاهـی رسـیـد و رنـگ ِ رویـش شـد سـپـیـد 

زیــر ِ لـب بـا رب بــگــویــد بـهـر ِ چـه مـادر مـرا از اولـش ,  بـیـچـاره ای ایـن گـونـه زاد 

گــــویــــیــــا پـــروردگـــارش از تـــمـــام ِ عـــالـــم و آدم بــــه او دارد نـــگـــاه 

قـطـره اشـکـی عـمـق ِ تُـنـگ ِ تَـنـگـش از چـشـمـان ِ خـونینش فتاد 

پــیــکــر ِ بــیــجـان شـده ,  آهـسـتـه آمـد روی ِ آب 

نــاگــهــان اخــبــار ایــن پــیــغــام داد 

عــیــدتــان پـیـروز بـاد