جناب آقای مهندس محمد علی یزدانجو *
سلام علیکم
ایام عید است و زهی بخت مساعد که من امروز در این تدبیرم تا میمنت و شگون این طالع میمون را در عریضه تبریک بآن وجود گرامی قرار دهم و از روی خلوص نیّت و صِدق طویّت اَدعیه خالصانه را برای سلامت و سعادت آنحضرت داشته باشم . اما ایکاش همه روز عید میبود تا به بهانه تجدیدعهود و تشدید عقود ، مراتب ملاطفتهای قلبیه را درباره این مخلص مبذول میفرمودید . ولیکن اگر چه تکلم به وعظ و نصیحت با فقدان ذوق و قریحت کار و طریقت بنده نیست ، آنهم در صورتیکه به پذیرفتن وعظ اَفقر و اَحوج از دیگرانم ولی بواسطه اِرادت و اعتقاد ثابتی که باوصاف جمیل حضرتعالی دارم ، ناچار ورقی به جوهر شرم و عرق و به گوهر اشتیاق مهیا ساخته ام تا نقطه نقطه به شرح نکته ها بپردازم و هر چه در دل دارم به نرد صراحت بیاندازم . لاجرم اگر استحضار داشته باشید ، هرگاه به شوق طور سینا اِراده دیدار به موقف اَعلی فرض میشد ، حضرتعالی هر بار به آواز لن ترانی نغمه ما عرفناک سرمیداده و عزم پاک این سینه چاک را رزم پنداشته و پشت نازک ما را به خاک قهر می دوختید .
هر ناله و فریاد که کردم نشنیدی پیداست نگارا که بلند است جنابت
پس چاره بی اعتنائی آن دیدم تا قبل آنکه مهر یزدان * به آئین نابخردان حجاب ابر گیرد ، به رقیمه ایی خاص و سلیقه ایی وسواس ، عنان از بنان برگیرم و بیان معمول کسیل را به نثر اصیل نوش قند ساحت محترم سازم .
گر مطرب حریفان این پارسی بخواند در رقص و حالت آرد پیران پارسا را
جناب یزدانجو * چنانچه غبار ظریف عصیان ، خاطر شریف را به نِسیان مُکدّر نساخته باشد ، لاجرم ، ساعتی را نشان میدهم که من بی نشان در محضر مِهرنشان حضرتعالی صحبت از سُکّان وِل داده و کشتی به گِل اُفتاده دُورال * میکردیم و عرشه بی ناخدای باخدا ، که چگونه در کنف حمایت و شرف عنایت شما باب ضَرَر مسدود سازیم و سود به کَرَر مشهود ، که هم آوازه شستا به یزدان * رسانیم و هم به گرمای مِهرش آتش حَرب به ضَرب اِشتغال ، اِشتعال سازیم . لکن به قُرعه تقدیر ستاره نشان به نجم این بی نشان مطابق افتاد . پنداشتم که خیر است و حاجت نیز به استخاره نبردم . بی تامل جامه چاکری به قامه نمودم و شیوه شاکری اقامه ، تا به تکلیف شاق مهیای مالایطاق شوم و به مَدَد علی مرتضی دِل به رضای این قضا دهم .
اندر آنجا که قضا حمله کند چاره تسلیم و ادب تمکین است
لاجرم به اندیشه این پیشه هر قیدی که بود به عَمر و زِید نهادم و هر رِیبی که بود حواله غیب نمودم تا این عروس بی جهاز را به آینه و شمعدان سوار بر تخت یزدان * روانه حِجله بَخت نمایم . شرکت را تحویل گرفتم . پناه بر خدا ، گویا که قیامت حشر بود و هنگامه نشر . هر زاویه ائی عرش خاویه ائی گشته بود و هر ناحیه ائی بازار شامیه . نه مرزی بود مانع هرز باشد و نه اِراده ائی کز آن اِحیا و اِفاده آید . کارکنان هم عده ائی در کُنج دِنج غُنوده و یا اسیر خُمار بودند یا گرفتار قُمار .
ای عامل تقسیم و نصیب این چه حساب است پر کشمکش جیفه و غوغای کلاب است
با خود اندیشیدم و یا علی گفتم و دست همّت از آستین غیرت بیرون نهادم تا در آن رستخیز جَست و خیزی نمایم و به مِهر یزدان * و گرمای رفیق آن سرمای طریق بپیمایم و به اندک زمان فتنه هر غُرابی را حواله تُرابی * نمایم . بحمداله این شد که به یاری آن باری به یک اربعین و ذکر نستعین ، کار به سامان و بار به دامان نشست . سودای تقاضا از منتهی نزول ( 20 تن ) به غایت صعود(40تن ) غوغا گرفت . فروش به خروش آمده بود و بازار به کارزار . مشتری از آسمان نیز عربدۀ هل من مزید سرمیداد . اینک جناب یزدانجو * ، حال که همه بر وِفق رِفق آمده و دارا و ندار بر مدار مراد ، بر چه مصلحتی دلباخته ائید که اینچنین با ما ساخته و پرداخته ائید . آیا از یاد برده ائید آنانی را که به سابقه مدیریت دلهای آرمیدۀ دُورال را به جور رمیده بودند و چشم عنایت به شفاعت شفیعی * دوخته بودند که خمیرشان از بی مایگی فطیر بود و به هیچ فصل کِشتی تخم عِیشی نکِشته بودند . آیا از خود پرسیده ائید از چه سبب آن دورالی که روزگاری باغ ثمرش آوازه فی جنةٍ عالیةٍ قطوفها دانیةٍ بهمراه داشت ، بکدام غارتی گرفتار چنین مرارتی گشته بود که دیگر هیچ شکاری صید کمند آن بِرَند * نمیشد؟ یا محض رضای خدا بگوئید ، آیا در این چند صباح ، تباه بود یا در اِرادۀ ما قصوری و در اِدارۀ ما فتوری ، که ناگه به هیئت اجماع عزم قِتال این شرکت را نموده ائید؟! حاشا و کلا ، که این نه آئین مُروّت باشد و نه رسم فُتوّت که طفل چهل روزۀ روح دمیده را سِقط جَنین کنید ، و عدۀ کثیر و بی چاره ای را وعدۀ کفاره نمائید . والسلام ، باقی در شرف تلاقی بعرض شریف خواهد رسید
حافظ به خود نپوشید این خرقه می آلود ای شیخ پاکدامن معذور دار مارا
حبیب متقی 1386
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ