چون اگرشما ذوقی در عکاسی داشته باشید قطعا می توانید عکس های زیبایی از مناظر اطراف و حتی سلغی های خوبی نیز گرفت.

اما این دکل بازمانده و تداعی کننده خاطرات زیادی بر این جنگل داغدیده و در آستانه نابودیست . در جنوب این دکل مرکز تثبیت شن حارث آباد و با فاصله 200 متری واقع شده است مرکزی که روزگاری محل تحقیق و مطالعه در خصوص کویر و تثبیت شن های روان بوده و متخصیصن بسیاری از سرتاسر کشور و تمامی دنیا به این مرکز امده اند و در خصوص رفع بیابان زدایی تلاش و تحقیق و مطالعه داشته اند و با کوشش و خطا و بررسی و مطالعه بیش از هزاران نوع گیاهان شُور روی و ساعات بسیار زیاد کار و تلاش موجبات گسترش و بوجود آمدن این عرصه زیبایی طبیعی را در جهت آسایش سبزوار و روستاهای اطراف فراهم آورده اند  و الحق که چه خوب تلاش آنها به ثمر نشسته است.

بله روزگاری نه چندان دور و کمتر از 50 سال قبل در این جنگل بزرگ که حالا مامنی برای شهر سبزوار می باشد کویری لم یزرع بوده که خشونت بادهای آن هر روز تلی از خاک و ریزگرد را بر سر  و روی مردم و اهالی سبزوار و اطراف فرود می آورد اما به همت مهندسین و متخصین دلسوز و همچنین تلاش اهالی روستای حارث اباد و روستاهای دیگر اطراف و تلاش شبانه روزی دوستداران محیط زیست و در طی بیش از ده سال تلاش و کوشش شبانه روزی بین سالهای 1342 تا 1352 از یک کویر لم یزرع تبدیلی به جنگلی زیبا شد که نه تنها زیبا بود بلکه سبزوار را از مشکل باد و خاک و شن های روان و مشکل ریزگرد ها نجات داد و اگر امروز سبزوار در پی وزش بادها کمتر مشکل خاک و شن را دارد قطعا مدیون این جنگل می باشد . بگذریم

اما اکنون حال و روز این جنگل چگونه است ؟

آیا ما میراث داری خوبی برای این یادگار بوده ایم ؟

آیا مسیولین منابع طبیعی و محیط زیست سبزوار و خراسان رضوی بیدارند ؟

آیا مسئولین محترم شهرداری سری به کارخانه کمپوست زده اند ؟

اما افسوس و صد افسوس که کسی دلش به حال این جنگل نمی سورد و چه زود دیر می شود گاهی ، روز گاری نه چندان دور این جنگل سرشار از آهو و غزال بود و پر بود از گله های بزرگ آهو که در داخل این جنگل بکر و زیبا زندگی آرامی داشتند اما به لطف ما انسانها و اهالی پیرامون متاسفانه دیگر اثری از آن آهوان تیزپا نیست و نسل انها را دراین جنگل منقرض گردید و افسوس که ما آدمها چه خودخواه هستیم و همه چیز را فقط برای خود می خواهیم و بس 

شاید کمتر از ده سال قبل اگر از حارث آباد به سمت دولت آباد از عمق جنگل حرکت می کردید، به علت درختان سرسبز و برافراشته امکان گم شدن شما در داخل جنگل بود و تا چشم کار میکرد درخت بود و درخت ،  اما اکنون اثری از آن درختان برافراشته و سرسبز نیست چون با شاهکار منابع طبیعی و در یک اقدام کاملا بدون برنامه در جهت خدمت رسانی به دوستداران ذغال و قلیان ، دست به برش و هرس این درختان نازنین زده شد و در عرض کمتر از یک ماه جنگل آباد و سرسبز حارث آباد از عرش به فرش رسانده و با قلع و قم کردن این درختان تنومند و سر سبز این جنگل را دوبار به سمت تبدیل شدن به کویر سوق دادند .

و جنگلی را که در طی سالیان زیاد و با تلاش فراوان بوجود آمده بود ویران کردند و به سمت نابودی سوق دادند  ، والبته که احتمالا نان خود را از قِبّل دود قلیان ها نوش جان کردند و برای ما اهالی چیزی جز حسرت نماند.

وای برما ، وای برما که چه ضالمانه به تماشای این نابودی نشستیم و دم نزدیم.

از قدیم شنیده ایم که قطع یک درخت کمتر از قتل نفس نیست

اما هم اکنون نیز دوستداران ذغال و قلیان بیکار ننشسته اند و هر روز در اعماق جنگل حارث آباد تیشه به ریشه این جنگل می زنند و در حال نابودی این عرصه ملی و طبیعی کشور هستند ولی اثر از منابع طبیعی نمی بینیم ، انشاالله که زد و بندی با ذغال سازان و ذغال فروشان نیست قطعا و حتما .

کاش مسئولان محترم منابع طبیعی نه برای جنگل حارث اباد بلکه به خاطر سلامتی خود و البته کمی ورزش و تحرک و شاید هم برای تفریحی کوچ روزانه گاه گاهی سری به داخل این جنگل  بیندازند و ببینند چه بر سر این میراث طبیعی آمده است 

امیدواریم که مسئولین دلسوز و متعهد شهرمان که البته تعدادشان الحق که کم هم نیستند کمی با تعهد بیشتر در خصوص احیای مجدد این جنگل تلاش کنند .

اما از بحث ذغال که بگذریم به لطف شهرداری سبزوار و با احداث کارخانه دپو زباله شهرداری محترم سبزوار در حاشیه کال شور شاهدیم که روزانه هزارن عدد نایلون و نایلکس در داخل این جنگل رها می شود که علاوه بر منظره بسیار زشتی که جنگل داده است و مشکل تجزیه پذیری بسیار بالای این نایلون و نایلکس ها که بالای 100 سال تجزیه می شوند تیشه ای دیگر بر ریشه این جنگل وارد شده است

در پایان به عنوان فردی دوستدار طبیعت از تمامی مسئولان محترم شهرستان عاجزانه خواهشمندیم به داد جنگل حارث اباد برسید این جنگل نه فقط یک سرمایه ملی است بلکه میراثی ماندگار و جاودانه است که در جهت بقای ان نیاز به تلاش و تعهد تک تک ما همشهریان و البته مسئولان محترم شهرستان و استان می باشد.

(منطقه حارث آباد)

 ایستگاه تحقیقات جنگلها و مراتع حارث آباد سبزوار

فعالیت‌های مربوط به تثبیت ماسه‌های روان ایران، نخستین بار در سال ۱۳۳۸و در منطقه الباجی اهواز آغازشد. 

در این مرحله عرصه ای معادل ۴۰ هکتار به طور آزمایشی با روش‌های بیولوژیک احیا شد.

موقعیت استقرار ایستگاه تحقیقات سبزوار بزرگ

ادامه این فعالیت ها متعاقباً از سال ۱۳۴۴ به طور رسمی تحت عنوان طرح‌های احیا مراتع بیابانی در منطقه حارث آباد سبزوار سبزوار بزرگ به صورت گسترده و با هدف محافظت از منابع طبیعی عرصه های بیابانی به اجرا درآمد.

سپس با نام ایستگاه تحقیقات جنگلها و مراتع شهرستان سبزوار به منظور پاسخگویی به معضلات و مشکلات بخشهای اجرایی در سال ۱۳۴۷ شروع به فعالیت نمود. 

ایستگاه حارث آباد پس از مدت کوتاهی  به عنوان یکی از معتبرترین مراکز پژوهشی و آموزشی در زمینه حفاظت از منابع طبیعی، تثبیت شن و کویرزدایی در آمد.

و این مرکز به عنوان اولین مرکز تحقیقات جنگلها و مراتع در منطقه خاورمیانه بیش از یک دهه قرارگاه کارشناسان و محققان سراسرجهان بوده و در اکثرگزارشات داخلی و بین المللی به کارهای تحقیقی انجام شده دراین ایستگاه اشاره شده است. 

حوزة فعالیت این ایستگاه در برگیرنده مناطق عمده ای از خراسان های رضوی، شمالی، جنوبی، مازندران و سمنان می باشد و مرزهای سیاسی و محدوده جغرافیایی شهرستان در این امر لحاظ نشده و تا کویر دامغان، شنزارهای شمال گرگان، گنبد، سرخس، مناطق شمالی دشت کویر و بیرجند را در بر می گیرد.

ایستگاه حارث آباد سبزوار بزرگ به عنوان یکی از چهار مرکز اصلی و مادر تثبیت شن کشور در کنار سه ایستگاه تحقیقاتی اهواز، کاشان و کرمان به فعالیتهای پژوهشی  مشغول است که سوابق اجرایی این ایستگاه را می توان به سه دوره تقسیم کرد.

دوره اول از آغاز تاسیس تا سال ۱۳۵۶:   طی این دوره ایستگاه تحقیقاتی در اوج فعالیتهای پژوهشی و اجرایی خود بود.

به طوری که دارای آزمایشگاه مجهز به آب و خاک و ایستگاه کلیماتولوژی با کلیه امکانات و دارای منازل مسکونی جهت اسکان کارکنان در داخل محدوده ایستگاه بوده است.

در این دوره ایستگاه یک عرصة تحقیقاتی ثابت در وسعت بیش از 11 هکتار با تجهیزات کامل آبیاری و سه عرصۀ قرق تحقیقاتی با مساحت 5 تا 50 هکتار به همراه دو حلقه  چاه عمیق و نیمه عمیق و گلخانه ای به وسعت 300 متر مربع را در اختیار داشته است.

دوره دوم از سال ۱۳۵۶ تا سال۱۳۷۰:  دوره رکود و نیمه فعال برای ایستگاه محسوب می شود و لطمات شدیدی به عرصه های شکننده منطقه وارد شد.

دوره سوم از سال ۱۳۷۰ به بعد:  این دوره با تفکیک وظایف بین وزارت جهادسازندگی و وزارت کشاورزی آغاز شد و ایستگاه به صورت جدی در صدد تکمیل کادر علمی و تجهیز امکانات برآمد.

طرحهای تحقیقاتی مهمی تصویب و به مرحله اجرا گذاشته شد. که برخی از آنها در زمره طرحهای ملی و در خارج از محدوده سیاسی شهرستان سبزوار صورت گرفته است.

از جمله این طرحها می توان به نقش سیلاب در تحول کمی و کیفی رستنیهای منطقه جاجرم و مطالعات پوشش گیاهی در منطقه کاشمر اشاره کرد.

از اقدامات انجام گرفته در سطح شهرستان می توان بررسی علل پژمرده شدن تاغزارهای دست کاشت در منطقه کلاته میرعلی و یحیی آباد را ذکر نمود.

در این ایستگاه به دو شیوه به شناخت کامل گیاهان در عرصه های مختلف می پردازند. 

۱- ایجاد هرباریوم یا گنجینه گیاهان: 

که به محلی اطلاق می شود که نمونه های خشک شده گیاهی در آنجا نگهداری می شود. 

۲- روش احداث کلکسیون یا آربوراتوم :

که به محلی گفته می شود که انواع گونه های گیاهی به صورت زنده در آنجا پرورش داده می شود.